Hot Coffee

Alexz

Alexz wybrała się do - według niej - najlepszej kawiarni w mieście. Zawsze panował tutaj spokój, nawet jeśli pomieszczenie było pełne po brzegi. Domowa atmosfera i pyszna kawa, to to czego mógł się spodziewać każdy klient. Dziewczyna umówiła się w tym miejscu z koleżanką, Lucy. W zasadzie nie umówiła... Ona tylko napisała, że będzie na nią tutaj czekać. Zerknęła na zegarek, po czym na telefon chcąc sprawdzić czy nie dostała od przyjaciółki odpowiedzi.

Lucy

Po odpisaniu na SMS-a pobiegła się przebrać. Bardzo cieszyła się na to spotkanie, ponieważ już dawno się z nią nie widziała. Miała sporo pracy, że nawet nie wiedziała co słychać u swojej najlepszej przyjaciółki. Jak zawsze miała dylemat w wybraniu ubioru. Po dłuższej chwili zdecydowała się i wzięła torebkę. Z domu do kawiarni nie miała daleko, więc postanowiła się przejść. Po chwili szła już chodnikiem w tamtą stronę.

Alexz

Telefon w kieszeni dziewczyny zaczął wibrować. Alexz wyciągnęła go szybko i przeczytała wiadomość, którą dostała od przyjaciółki. Nawet jak na nią, odpowiedź była zbyt tajemnicza. Oznaczało to, że najprawdopodobniej plotki okazały się prawdą. Podekscytowana Alexz poprawiła się na siedzeniu z szerokim uśmiechem.

Lucy

Po chwili była już na miejscu. Weszła do kawiarni i rozejrzała się. Od razu zobaczyła przyjaciółkę. Z uśmiechem do niej podeszła i powiedziała:
-Wybacz za spóźnienie - uśmiechnęła się do niej siadając na krześle obok - mam nadzieje, że nie czekałaś długo.

Alexz

Kiedy tylko drzwi kawiarni otworzyły się oczy Alexz powędrowały w tamtą stronę. Delikatny uśmiech na jej twarzy zmienił się w szerokie wyszczerzenie. Dziewczyna poderwała się z krzesła nie dając przyjaciółce usiąść. Rzuciła się jej na szyję z głośnym piskiem (niezwykle przypominającym pisk myszy). Głos Lucy został zagłuszony potokiem słów wylewanych przez Alexz.
- Tak strasznie się cieszę, że wreszcie Cię widzę! O jejku! Czemu się do mnie nie odzywałaś? Musiałam wyjechać, aż do Nowego Jorku żeby w końcu Cię spotkać?
W jej głosie nie było słychać wyrzutów, raczej chęć do rozmowy ze znajomą osobą.

Lucy

Jak się już spodziewała dziewczyna nie dała jej dojść do słowa. Uśmiechnęła się, ponieważ to tak bardzo przypominało jej Alex.
-Może na początek coś zamówimy - uśmiechnęła się i gestem zawołała kelnera, która akurat zbierał zamówienie od innego stolika - przepraszam, ale nie miałam czasu - uśmiechnęła się tajemniczo - bo .... dostałam role w filmie - prawie krzyknęła z radości.
Była przeszczęśliwa z powodu tej roli. Zawsze o tym marzyła.

Alexz

O ile Lucy starała się nie krzyczeć z radości, to Alexz nie miała żadnych oporów. Gdy tylko to usłyszała wrzasnęła ze szczęścia przyjaciółki. Głowy innych ludzi odwróciły się w ich stronę więc dziewczyna zatkała dłonią usta na znak, że już będzie cicho.
- Gratulacje! Tak strasznie się cieszę! Wiedziałam, że tak się stało! Wiedziałam! Wydał Cię SMS, był zbyt tajemniczy - zaśmiała się.
Kelner przyjął zamówienia od stolika obok i podszedł do nich.
- Dla mnie espresso - powiedziała uśmiechając się do mężczyzny. - A dla Ciebie, Lucy?

Lucy

Zaśmiała się widząc reakcje dziewczyny.
-Nawet nie wiesz jak się ciesze. Zawsze o tym marzyłam - spojrzała na kelnera, który właśnie podszedł do ich stolika i powiedziała - dla mnie to samo.
Poczekała aż kelner odejdzie i powiedziała:
-A co u ciebie słychać ? - uśmiechnęła się czekając na jej odpowiedź.

Alexz

Uśmiech poszerzył się do granic niemożliwości. Dziewczyna poruszyła się na krześle nie mogąc się powstrzymać. Zamknęła usta by po chwili powiedzieć:
- Lucy, dostałam rolę w serialu! - niemal krzyknęła.
Po tych słowach zaczęła paplać jak najęta.
- To nowa produkcja, nazywa się "Sunrise"! Gram taką strasznie wredną jędzę! Nie jest to główna rola, ale jedna z ważniejszych! Niedługo zaczynamy kręcić! Boże Lucy, wyobrażasz to sobie?! Ja w telewizji! Rodzice oszaleli jak się dowiedzieli! To znaczy, mama, bo tata nie jest zachwycony. Ale co tam! Tak strasznie się cieszę!

Lucy

Kiedy usłyszała w jakim serialu będzie grała dziewczyna bardzo się ucieszyła.
-Bardzo się ciesze - pisnęła rzucając jej się na szyje - napewno wszyscy są z ciebie bardzo dumni - uśmiechnęła się znów siadając na miejscu.
Po chwili do niej coś dotarło. Spojrzała na Alexz i powiedziała niepewnie.
-Ja dostałam jedną z głównych ról w tym samym serialu - spojrzała na nią - jesteś pewna, że tam dostałaś role ?
Sunrise, tak nazywał się serial w którym miała zagrać. Może były o takie same nazwy, a może ten sam serial.

Alexz

Wzruszyła ramionami nie będąc pewną, co powinna na to odpowiedzieć.
- Mama tak, brat też, ale tata... - westchnęła teatralnie wywracając oczami. - Znasz go, nie jest tym pomysłem zachwycony. Przeraża go myśl, że żyję w innym mieście, sama w mieszkaniu... To go przerasta.
Zaśmiała się wesoło. Gdy usłyszała jej kolejne słowa w oczach dziewczyny zapaliły się entuzjastyczne iskierki.
- Naprawdę? Grasz w serialu Sunrise?! To wspaniale! Będziemy razem pracować! - cieszyła się Alexz. - Mówisz jedna z głównych ról, tak? Czyli kto? Deborah czy Stacy?
Z tego co wiedziała, obydwie bohaterki, które wymieniła były równie ważne. Bardzo cieszyła się z sukcesu przyjaciółki, a jeszcze bardziej z wieści, że będą razem pracować.

Lucy

Patrzyła na dziewczynę z uśmiechem. To była bardzo dobra wiadomość, że będą razem pracować na planie filmowym. Na pytanie dziewczyny uśmiechnęła się jeszcze szerzej i powiedziała :
-Nie wiem jak mi się to udało, ale wcielę się w postać Deborah - do ich stolika podszedł kelner i postawił przed nimi filiżanki - dziękujemy.
Uśmiechnęła się do kelnera i poczekała aż odejdzie. Po chwili przeniosła wzrok na Alexz i uniosła filiżankę aby się napić.
-A ty kogo zagrasz ? - odstawiła kawę patrząc na nią.

Alexz

W oczach dziewczyny pojawił się jeszcze większy szacunek niż przedtem. Pokręciła głową wciąż nie mogąc uwierzyć w ich szczęście. Gdy przeniosła na nią wzrok, powiedziała pewnym tonem:
- Lucy, ta rola otworzy przed tobą wszystkie drzwi. Będą Cię błagać, żebyś reklamowała ich... no nie wiem - rozejrzała się, a jej wzrok padł na stolik. - Chociażby kawę!
Gdy przyjaciółka zapytała o jej rolę z uśmiechem powiedziała jej to, co wiedziała.
- Gram niesamowicie wredną lekarkę, sąsiadkę głównych bohaterów. Jest to czarny charakter i gdy tylko dzieje się coś złego wszyscy myślą, że to ona - zaśmiała się na te słowa. - Wiesz, nawet mi to pasuje. Myślę, że będę mogła podszkolić swoje umiejętności. Zwłaszcza, że jest to moja pierwsza rola. No, nie licząc tych w teatrze. Swoją drogą, mają tutaj wspaniały teatr!

Lucy

Uśmiechnęła się do niej wesoło. To prawda, była to ich pierwsza ważna rola. Była szczęśliwa, że razem odnoszą ten sukces. Zawsze uważała, że Alexz ma wielki talent i jak widać się nie myliła.
-Myślę, że świetnie zagrasz tę role - znów napiła się łyk kawy - ta rola otworzy nam drzwi do dalszych sukcesów. Mam nadzieje, że to nie ostatnia nasza rola.
Znów się do niej uśmiechnęła. Jej radość była nieopisana z faktu, że zagrają w tym samym serialu.

Alexz

Parsknęła niepohamowanym śmiechem.
- O kolejne role się nie martw. Myślę, że jeśli serial zyska dużą oglądalność, zdecydują się zrobić kolejną serię. Gdyby tak się stało, jeśli nie będziesz grać beznadziejnie - a nie będziesz - to zapewne po raz kolejny staniesz na scenie jako Deborah.
Westchnęła spoglądając na bok z nieco smutną miną.
- Niestety, to tylko moje domysły. Równie dobrze możemy odegrać kilka odcinków i powiedzą nam "paniom już podziękujemy".

Lucy

Spojrzała na przyjaciółkę i musiała przyznać jej racje. Mogły grać w kolejnych seriach, albo po jednej usuną je z planu.
-Może nie będzie tak źle - uśmiechnęła się do niej - jeśli już tak się stanie to przecież możemy brać udział w innych kastingach - uśmiechnęła się nieco szerzej do Alexz - a zdaje mi się, że będzie jeszcze nie jeden.
Z uśmiechem napiła się znów swojej kawy.

Alexz

Zerknęła na zegarek, po czym szybko chwyciła w dłonie kawę. Nie chciała aby to za co zapłaciła się zmarnowało, wypiła więc zawartość kubka duszkiem. Gdy skończyła po jej policzkach popłynęły łzy. Starła je szybko wierzchem dłoni i wstała od stołu patrząc przepraszającym wzrokiem na Lucy.
- Muszę biec do domu, przebrać się, a potem lecę na plan. Chciałabym trochę rozeznać się w tym miejscu. Jeśli szczęście dopisze, może się tam spotkamy? - zachichotała dając jej całusa w policzek.
Pomachała jej na pożegnanie i krzyknęła pożegnanie do kelnera uśmiechając się serdecznie. Już po chwili biegła ulicą.

Lucy

Nim zdążyła zareagować dziewczyna wyszła. Odprowadziła ją wzrokiem i dopiła kawę, która była już całkowicie zimna. Nie chciała jeszcze wracać do pustego domu, więc postanowiła gdzieś pójść. Nie wiedziała jeszcze gdzie, ale była pewna, że pójdzie. Na stole zostawiła pieniądze i wyszła żegnając się z kelnerem.